Güneşin battığı yerde içini çok acımasız bir hüzün kaplar
Umutlar solar kalbinin derinliklerinde
Karanlığın sancısı dolar ve teninde garip bir his duyarsın
Sonra bir sessizlik sarar her yerini
Tek kelime bile söyleyemezsin

Öyleyse doğ güneş ve de hiç batma
Işığından kimseyi hiç kimseyi mahrum bırakma

Sararmış umutlara
Sararan yapraklara
Kararan bulutlara doğ
Yaşanmamış çocukluklara
Dört duvar arasında kalmış insanlara

Söz: Fulya Kutluay
Müzik: Mustafa Kemal Öztürk